مری الن مارک انسان را با «تمام» چهره‌های داشته و ندانسته‌اش عکاسی کرد؛ آنها را نه از درون گوشت و مو و پوست، که از بودنشان بیرون کشید. او زیبایی را در حضور واقعی انسان یافت با تمام زشتی و کاستی که برایش زیبا بود. زیبایی برایش خلسه‌ای مالیخولیایی نبود که از انسانهای سرگشته و دست‌کاری شده عکاسی کند، بلکه انسان را هر چه پر صلابت‌تر و خواستنی‌تر خواست و عکاسی کرد؛ هر چند سوخته، هرزه و یا فرسوده!

جهان‌بینی و تعلق خاطر او به سوژه‌ی انسانی آنقدر وسیع است که با تنوع گسترده‌ای از منش‌های پرتره‌نگاری رو به رو هستیم: بی‌خانمان‌ها، فاحشه‌ها، اشخاص مشهور، معتادین، بزهکارها، هنرمندان، بازیگران و کوییرها! او به انسانیت مهر تایید می‌زند؛ میخواهد ثابت کند زیبایی در حقیقی بودن است!

جلوی دوربین مری الن مارک ایستادن جرات می‌خواهد. باید خودت باشی: حیوان، انسان، شیء یا فضا!

چه احساسی داری وقتی فکر می‌کنی به عکسی نگاه می‌کنی و مطمٔنی که عکس دارد به تو نگاه می‌کند!

آیا «این» هر بار که به عکس‌های او نگاه می‌کنی اتفاق نمی‌افتد؟ احساس ضعف و کوبیده شدن نمی‌کنی؟

در مقابل عکس‌هایش زیادی کوچکیم! میزان ارزش‌گذاری او به «انسان» چقدر بود؟ عشق را چگونه معنا می‌کرد؟ نمی‌دانم- نمی‌خواهم بدانم این شرایط انسانی را!

این شرایط انسان را! 

۲۶ مه ۲۰۱۵- مری الن مارک- امروز مرد!